Over 10 jaar

Toen ik vanmorgen mijn dagelijkse 10 à 20min yoga deed, kreeg ik ook een mentale oefening voorgeschoteld. “Hoe zie jij je leven over 10 jaar“.

Wel over 10j zijn we in het jaar 2033, een jaar voor ik officieel op pensioen mag, namelijk 30/09/2034 is mijn laatste werkdag, of ze nu die pensioenleeftijd gaan hervormen, of ze gaan verplichten dat we allemaal tot 67j gaan werken. Ik ga dat niet doen. Ik ga al heel blij zijn dat ik op 61, nog gezond ben en nog bij de levende zal zijn :-). Maar ik wijk af.

Over 10j zal ik aan mijn laatste jaar van mijn werkleven bezig zijn, als alles goed gaat, zal ik dan nog maar 3-dagen werken, zodat we kunnen aanpassen aan het pensioenleven :-). Waar wil ik me met bezighouden en ik zeg heel duidelijk wil, want ik hoop dat ik fysiek nog goed zal zijn, ik werk heel erg aan een gezond lichaam, maar je heb niet alles in de hand, dus ik zou me bezighouden met bewegen, yoga, dit aangevuld met leren schilderen, graag iets doen met katten, in de ideale wereld, zie ik mezelf vrijwilligerswerk doen in een asiel bij de afdeling katten.

Maar dit is echt dromen, want eerlijk, ik weet niet hoe mijn leven gaat evolueren, ik laat mijn wegen open, laat het op me afkomen en zal bijsturen waar nodig en voelen wat ik wil op dat moment nood aan heb. 10 jaar is lang, als ik zie hoe snel de afgelopen 10 jaar zijn gegaan, in mijn beleving gaat de tijd steeds sneller, of doe ik alles trager :-)?

Ik hoop alleen over 10j gezond te zijn, zowel fysiek als mentaal, of ik deze job nog zal doen dat weet ik niet, dit is met momenten een zeer hectische job, die veel mentale ruimte inneemt, over de frustraties gaan we niet uitwijden, want die lijst is te lang, maar ik vrees dat dit gewoon bij het leven op de arbeidsmarkt hoort :-).

Ik heb ook niet echt een bucket list, voel niet de grote nood om uit een vliegtuig te springen of een wereldreis te maken met de rugzak. Wil zeker nog wat van de wereld zien en ik vertrek zeer graag op vakantie, maar kom ook graag naar huis, de eerste nacht weer in je eigen bed na een vakantie, is onbetaalbaar.

Ik ben gelukkig en wil dat graag over 10 jaar nog zijn, heb geen talent om ongelukkig te zijn ik fladder niet echt door het leven want daarvoor draag ik te groot verantwoordelijkheidsgevoel met me mee maar ben zeker ook niet zwaarmoedig en probeer het luchtig aan te pakken. Genieten van het moment, gelukkig een van mijn skills :-).

10j van nu, hoe gaat jullie leven eruit zien?

Alcohol

Als de temperaturen stijgen, gaan we meer drinken, ook het verbruik van alcohol stijgt. Daar ik me heel bewust ben van dat alcohol sneller in je leven sluipt dan je denkt, daarom hou ik me altijd aan de regel( met af en toe een uitzondering), op vrijdag mag er een apertief op het programma staan, ik kan enorm uitkijken naar dat moment, thuiskomen na de werkweek, de werkkleren in de wasmand en inruilen voor een short en t-shirt en havainas, mijn happy outfit.

Meestal kies ik voor een gin tonic of een witte martini in dit seizoen. In de winter al eens een glas rode wijn. Een hapje erbij en de werkweek glijdt van me af. Ik merk de laatste tijd dat een glas alcohol steeds heftiger en heftiger bij me binnenkomt. En 2 glazen kan me de dag erna opzadelen met hoofdpijn, iets wat ik zelden heb van nature.

Afgelopen vrijdag dronk ik een glas witte martini en dat kwam zo hard binnen, dat ik me echt dronken voelde en oncomfortabel. Het duurde een aantal uur voor het gevoel wat gezakt was. Het voorval herhaalde zich zaterdag, toen we lunchte met mijn familie en we voor het eten geserveerd werd en apertief namen. Eenmaal terug thuis had ik het er echt met gehad met het gevoel en geen weg met mezelf weten.

Ik besliste die avond dat alcohol voor mij even een no-go wordt, mijn lichaam reageert er zeer fel op en ik slaap ook onrustiger en als ik het toch eens waag aan 3 glazen over een hele avond, heb ik de dag erna een kater.

We gaan dus even op een alcohol-vrij dieet, de 3 à 4 glazen die ik dan dronk op een week gaan er ook uit. Ga naar mijn lichaam luisteren :-). Het zal wel een reden hebben waarom ik zo op alcohol reageer……iets met ouder worden?

Iemand die dit nog ervaart?

Iets zot

Ik heb iets heel zots gedaan, ik heb me ingeschreven in de kunstacademie. Vanaf september ga ik naar de les op dinsdag- en donderdagmiddag. En eerlijk, ik doe in mijn broek, het is echt angst. Maar ik moet door die angst. Want als je bang voor iets bent, moet je het net doen he.

Ik wil dit al heel lang doen, maar het is not a walk in the park. Je moet per week 8u les volgen, dit in combinatie met een fulltime job vond ik wat te veel, ook omdat je nog opdrachten dient uit te voeren buiten de les.

Maar, sinds januari had ik mezelf beloofd om 4/5de te gaan werken, ik deed dit een tijdje, tot ik merkte dat het in mijn relatie teveel spanningen bracht, lees vooral in mijn hoofd. Ga niet uitweiden over de redenen. Het maakt dat ik nu even tot september weer fulltime werk, maar die 4/5de bleef in mijn hoofd spoken.

De puzzel viel tot ik op zoek ging naar de verschillende opties om te leren schilderen. En mijn oog viel op 2 halve dagen. Is dit ideaal als 4/5de waarschijnlijk niet. Maar het geeft mij wel de kans om te leren schilderen en maakt dat ik geen avonden hoef op te offeren, noch dat het spanningen zal creëren in mijn relatie. Dat mijn man meer vrije tijd heeft dan ik, of nog beter, dat ik minder last heb van mijn perfectionisme.

Maar dat perfectionisme gaat wel nog een struggle worden in het leren schilderen, daar ik weinig of geen ervaring heb. En ik niet altijd kan overbrengen op doek wat mijn oog ziet, daar gaat de echte les liggen. Zien en overbrengen.

Bang en enthousiast tegelijkertijd……een beetje zoals een nieuwe school en schooljaar….

Au revoir Madame

Van kindsaf heb ik een fascinatie voor handtassen, portefeuilles, geldbeugels, uren kon ik in de Inno op de handtassen afdeling rondlopen, genieten van de verschillende handtassen, de portefeuilles vastnemen en bekijken. Regelmatig nam mijn Bonnie mij op woensdagmiddag mee naar de “Koekestad”, dat waren gouden momenten, want dat betekende Inno en langs mijn favoriete handtassen winkel ” Delvaux”, in mijn beleving als kind en puber, als ik daar ooit een handtas kon kopen, dan had ik het gemaakt :-).

Ik fantaseerde dat ik binnenstapte en de verschillende handtassen kon bekijken en passen om dan een keuze te maken dewelke ik zou kiezen, dat in combinatie met een glaasje bubbels, dat ik in de loop der jaren door de raam had gezien :-), want het was altijd window shopping geweest :-), daar de hand gemaakt handtassen met een prijskaartje komen.

Jaren had ik een bepaald type handtas in mijn hoofd, de “Delvaux Madame”, mijn man had altijd beloofd als je 50 wordt, krijg je de “Madame” cadeau. Aangezien mijn 50ste verjaardag er snel aankomt, opperde mijn man dat we de handtas beter tijdig bestellen, aangezien niet al de kleuren in stock zijn. Ik wist perfect wat ik wilde, een zwarte, met gouden sluitingen.

Met kriebels in de buik stapte ik binnen, eindelijk was het grote moment daar, ik ging mijn grote droom kopen :-). Maar het werd een grote teleurstelling, eerst en vooral, geen bubbels :-), maar ook de gevleugelde woorden, dat de “Madame” niet meer gemaakt wordt.

Er waren nog enkele kleine modellen in stock, maar daar krijg je enkel je sleutels en zakdoeken in kwijt en met wat geluk je lippenbalsem. De verkoopster deed enorm veel moeite om de andere modellen aan te prijzen, ook mooie handtassen, maar niet degene die ik wilde.

Het was een teleurstelling en eentje die nog maar eens aangeeft, dat als je iets wil, je het moet kopen…….stel zaken niet uit, dit gaat nu over een handtas, maar de boodschap gaat dieper, stel niet uit wat je wil, want in een vingerknip kan je leven er heel anders uitzien..

Au revoir Madame, je was een mooie droom……

Liefste zoon

Liefste zoon,

Jij maakte van mij 23j geleden een mama. Onmiddellijk was ik head over heels van je en nog steeds :-), ook al probeer ik je hiermee niet teveel te overweldigen.

Het was een intens ritje :-), ik was bijna 27 toen ik mama werd, relatief jong naar hedendaagse normen en eerlijk, ik had misschien beter eerst mezelf gericht op mijn persoonlijke ontwikkeling, of heb jij het in me wakker gemaakt?

Ik hield zo van onze baby-periode, ik hield je heel dicht bij me en toch voelde ik al snel dat je graag op jezelf was, vermoedelijk meegegeven via de navelstreng. Dankzij die onzichtbare navelstreng, kon ik je altijd haarfijn aanvoelen. En het werd al heel snel duidelijk dat je een karakertje was, geen kind uit de boekjes, maar met een eigen handleiding.

Je was een actief kereltje, de genderneutrale gemeenschap gaat hier nu op zijn achterste poten staan, maar je was een jongen pur sang, met een wild kantje. Die graag de grenzen aftastte, weinig angsten kenden.

Je was een makkelijk en moeilijk kind in een, je wist enorm sterk wat je wilde en wat je niet wilde, wilde je een blauwe broek, dan moest het een blauwe broek zijn en geen grijze als de blauwe waren uitverkocht. Je had een sterk ontwikkelt rechtvaardigheidsgevoel en als dat werd aangetast, was je voor geen rede vatbaar.

Voor geen rede vatbaar zijn, dat werd nog duidelijker in je puberteit, toen je van vrolijk, onbezorgd kind veranderde in hoe ik het aanvoelde, zwaarmoedig, zoekend, in zichzelf gekeerde puber, ik vond dit een zeer moeilijke periode, ik voelde me zo buitengesloten en er ontstond een strijd en ik verloor een stukje contact met je. Je drang om zelfstandig te zijn was zo groot.

Het waren heftige jaren en ik heb zo geprobeerd om je een warme thuis te bieden, ik hoop dat dit ook gelukt is, want ik weet hoe het voelt om dat niet te hebben. Ik weet dat de scheiding, littekens heeft nagelaten en dat je je “bonusvader” niet altijd kon waarderen, noch omarmen.

Maar ik weet dat we alles met veel liefde hebben gedaan, ook jouw bonusvader en het heeft geloond, want je groeide uit tot een zeer zelfzekere, zelfstandige volwassene, die sterk in het leven staat, die leiding neemt en geeft. Je werkt hard, bent leergierig, hoe jij je hebt geprofileerd op je job, respect zoon, want je werd de jongste teamleader ooit binnen het bedrijf. Ik kijk toe met heel veel trots vanaf de zijlijn…….

Mijn liefste zoon, er is niemand die ik zo graag zie dan jij, jij gaf me een spiegel, waardoor ik ook aan mezelf ging werken, waarvoor ik je enorm moet bedanken. Het waren zo’n mooie jaren, ondanks de drukte, we hebben dat goed gedaan wij 2…….ik heb een sterke persoonlijkheid afgeleverd, die tegenslagen zal kunnen verwerken en zich door niks of niemand zich zal laten ondermijnen.

Ondek het leven, ontwikkel jezelf en geniet……….geniet schandalig van het leven!

Je mama-tje

3 years ago

3 jaar geleden ben je vredig ingeslapen mijn liefste Bonnie en af en toe mis ik je verschrikkelijk, want jij was mijn steun en toeverlaat, zelfs toen je dementeerde en de rollen omkeerde en ik voor jou ging zorgen. Je overleed in de volle paniek van de Covid crisis, ik ben het woonzorg-centrum dankbaar dat wij toch de kans kregen om afscheid te nemen en dat het allemaal sereen verliep. Je ben niet eenzaam moeten sterven, ze wist dat ze ging wegglijden naar de andere kant en ze had er ook vrede mee. We kregen zelfs nog een glimp van wie ze ooit was.

Ook ik had er vrede mee, ze stond op dat punt zo ver van de persoon die ze ooit was, ik was begonnen met afscheid nemen, toen ze steeds meer en meer zichzelf verloor en dat besefte ze heel erg in het begin van het proces, ze sprak steeds over de mist in haar hoofd. Haar persoonlijkheid veranderde van het bazige type :-), een vrouw die heel goed wist wat ze wilde, daar ook voor ging en haar tijd ver vooruit, naar een angstig vogeltje niet meer in staat om een keuze te maken, zelfs niet over welke kleren ze droeg en laat dit nu ooit iets geweest zijn waar ze veel belang aan hechtte, ik heb het van geen vreemden :-). Het was zo’n fiere vrouw het brak mijn hart dat daar niks meer van overbleef.

Maar ik weet dat ze een fijn leven had, heeft ze me meermaals op het hart gedrukt, ze leefde het leven dat ze wilde leven.

Er is zoveel gebeurd in 3 jaar, waar ik haar graag had bij betrokken……had haar zo graag ons huis laten zien, want ik weet dat ze het resultaat geweldig had gevonden. Haar achterkleinzoon en haar lieveling is gaan samenwonen, mijne Martini is overleden en ze heeft Martini nog gekend en was ook zot van katten, ik ben nog van jobs veranderd, want er was niemand die zo goed aanvoelde als ik niet gelukkig was op een job. Ik ben minder gaan werken, iets wat ze enorm had aangemoedigd :-), want ze was een feministe, maar het huishouden en werken vond ze geen geweldige combinatie :-). En ze gaat mijn 50ste verjaardag missen 🙂 en elk jaar als ik ouder werd, zei ze dit is de mooiste leeftijd :-), maar ze had gelijk, ook al is het fysiek niet meer rozengeur en maneschijn, mentaal voel ik me geweldig en ben ik zo dankbaar voor het leven dat ik mag en kan leven.

En daar moet ik mijn Bonnie een dikke dank je wel voor zeggen……..voor alles wat ze me leerde en bijbracht……

Sneltrein

Ik schrijf weinig, probeer bij te blijven met lezen, maar ik heb het gevoel dat het leven weer een beetje voorbij raast. Het blijft enorm druk op de job en dat maakt dat ik ’s avonds na de kantooruren geen zin heb om achter mijn pc te kruipen, dan laad ik meer op van mijn yoga mat of een wandeling.

De dagen vliegen voorbij en ik ben zo blij dat ik niet meer fulltime hoef te gaan werken, want dat gaf mij vandaag de mogelijkheid om met mijn man even de stad in te trekken, je haalt de city namelijk niet uit me, hoe graag ik hier in ons dorp woon. Maar heel dit weekend staan er weer activiteiten en sociale ontmoetingen op de agenda en ook al ben ik een introverte extravert, ik moet tijdig opladen om dit tempo vol te houden, om aan iedereen aandacht te besteden.

Ik ga proberen te genieten van al de ontmoetingen dit weekend en dankzij het getal op mijn teller weet ik dat ik tot rust moet komen en heb ik Paasmaandag volledig beschikbaar voor mezelf, de hubby heeft zich als vrijwilliger opgegeven bij Start-to-Golf, de hobby die zijn passie is geworden.

Ik kijk erg uit naar die maandag, op mijn planning en nu gaan er veel mij voor gek verklaren, maar mij geeft het rust. Ik ga de badkamerkasten uitwassen, make-up borstels proper maken, schoenenkast ook eens een beurt geven en mijn uitje naar Londen boeken. Genieten van een kop koffie en wat blogs lezen, alles op een traag tempo en naar binnen gericht, wat heb ik nodig, waar heb ik behoefte aan en zeker niet aanstaan, just me, myself and I…..alleen voor noodgevallen ben ik beschikbaar 🙂 :-).

Week 12

Wat een week…….

Zondagavond kregen we een berichtje van een vriend met de vraag of hij mocht langskomen om te praten. De alarmbellen rinkelden onmiddellijk. Want ik voelde op vakantie al dat hij noch zij goed in hun vel zat. We spraken af dat hij maandag zou langskomen. Mijn angst werd bevestigd. Er is een een 3de persoon in het spel. Je luistert naar hem, probeert hem steun te geven, maar we weten allemaal dat dit een moeilijke situatie is. Ofwel wordt er gekozen om hun relatie een kans te geven, ofwel kiest zij voor de nieuwe partner. Wat er ook gekozen wordt, er zijn geen winnaars en beide keuzes gaat hard werken zijn. Het brak mijn hart om hem zo te zien…..radeloos, machteloos, onzeker en wachtende naar zijn lot.

Donderdag kwam het nichtje van mijn lief op bezoek, zij kwam haar ski’s en skibotten weer ophalen die wij na een gemeenschappelijke vakantie hadden meegenomen, lang verhaal kort, ze wilde ze niet met de trein meenemen. We weten al jaren dat het huwelijk van hun ouders, niet echt geweldig is en dat haar papa geen gemakkelijke man is. Maar wat ze ons afgelopen donderdag vertelde, blijft aan me kleven. Die kinderen hebben zaken meegemaakt, die we kunnen plaatsen onder mishandeling, psychisch. En nog. Ik loop er sinds donderdag met rond en krijg het niet uit mijn systeem. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze niet te beschadigd zijn, want opgroeien in een onveilige omgeving, het doet iets met een kind. Therapie wilde ze niet van weten, ze wilde het gewoon vergeten……..we weten allemaal dat dit niet kan.

Het was ook enorm druk op het werk, daar er een collega met vakantie was. Dit maakt extra werk, ik die op vrijdag toch ging werken om dan ’s avonds nog naar een toneelvoorstelling te gaan. Totaal gaar was ik. Gelukkig wel goed geslapen……

Vandaag gaan shoppen met een vriendin die mentaal niet heel sterk staat, de verhalen van haar werk, ex-partners bleven weer uit haar stromen. Ik luisterde, meer kon ik niet doen, want ik kreeg er ook geen speld tussen. Ik dronk tijdens de lunch zelfs een glas wijn, wat zeker niet mijn gewoonte is. Op de koop toe, zei ze me dat mijn kleren saai zijn en ik altijd de klassiekste kleren uitkies 🙂 :-). Resultaat, ik kocht niks :-). Maar damn, ik ben niet saai, ik heb stijl 🙂 :-).

Een beetje overprikkeld kwam ik thuis, gelukkig in een oase van rust. De hubby is niet thuis en dat geeft me even ademruimte om tot mezelf te komen. Morgen schilderles en lunch met mijn familie, waar ik wel naar uitkijk, mijn zoon knuffelen en bijpraten met zus en schoonste broer en in de namiddag, wordt het rust…..

Wat maandag start de mallenmolen opnieuw!

Sneeuw

Terwijl ik dit schrijf, sneeuwt het, het gaat ook over sneeuw, wat sneeuw voor mij betekent….voor mij betekent sneeuw hele mooie herinneringen aan mijn Bonnie en Louis.

Mijn grootouders namen mij mee naar Oostenrijk toen ik 6 was tijdens de krokusvakantie, ik herinner dag gevoel mij nog heel goed, want het is een van de mooiste kinderherinnering die ik heb.

De perfecte witte sneeuw, ik vermoed dat het net had gesneeuwd want alles was ondergedompeld in een wit tapijt en ik kon het niet laten om deze sneeuw te voelen, vast te pakken erin te rollen en me zorgeloos te voelen.

En dat is precies wat sneeuwt voor mij doet, me zorgeloos voelen. Het waren vakanties waar ik elk jaar halsreikend naar uitkeek, met de slaaptrein naar de sneeuw. Want ik wist dat het een week zonder zorgen voor mijn mama was een week zonder ruzies, spanningen, waar er voor mij gezorgd werd ipv dat ik zorgde voor.

We leerden skiën, want ook mijn zus mocht mee vanaf ze 6 was, sleeën tot het donker werd, sneeuwpoppen maken, heerlijke taart eten nadat we van de skiles kwamen, de beste taart die ik ooit at, het koffiehuisje lag vlak aan de piste waar mijn grootouders ons kwamen halen en ik kan het interieur me nog zo voor de geest halen, het had tafeltjes met een gietijzeren uitgewerkte poot en fijne stoelen en het warme licht gaf altijd een geborgen sfeer, de toonbank was het centrale punt en daar stonden de taarten te blinken.. De chocolademelk warmde je instant op en de taart smolt op je tong.

Ik deed mijn screen hier naar boven en ga genieten van elke seconde, van elke herinnering die de sneeuw brengt. Had ik maar taart en chocolademelk om het compleet te maken :-).

Blok

Zo voel ik me momenteel, een blok op mijn borst, ogen die zwaar aanvoelen, mijne typische sprankel is minder aanwezig. Ik wil graag wegkruipen in mijn cocon en me laten overspoelen door mijn verdriet. Ik krijg de scherpe randen van het plotse overlijden van Martini niet weg. Ik mis hem enorm, alles in huis laat me aan hem denken, hij was ook altijd bij me in de buurt als ik thuis was.

Vrijdag zijn we zijn as gaan ophalen, ik die daar nooit van wilde weten, wilde hem toch graag weer thuis, heb aan mijn vriendin gevraagd een hobby keramiste om een urne te maken, weet nog niet op welke plaats ik ze ga zetten.

Ik mis de fysieke knuffel, dat hij me aankijkt en me lijkt te begrijpen :-),zijn gewoontes, zijn vraag naar aandacht, hoe zacht fluffy zijn pels was en zeker zijn buikje, ik weet dat ik stilaan als de crazy catlady begin te klinken.

Ik weet dat ik door een rouwproces moet, maar ons gezin voelt nu zo incompleet, er waren altijd 2 katjes met hun typische karaktertrekken, nu nog maar 1, ik ga steeds op zoek naar de 2de. Ook al is hij onvervangbaar en ga ik nooit meer dezelfde band hebben, toch zou ik zo naar het asiel rijden om een kat te adopteren, liefst een kitten. Laat de hobby geen voorstander zijn en ook te stressvol voor Royale.

Martini lag altijd op een schapenvel op de poef in het salon te slapen, het schapenvel was uiteraard niet meer zo proper, maar kon het niet wegdoen, tot afgelopen weekend, ik het toch over mijn hart kreeg om dat vieze vel te verwijderen en nu gaat Royale spontaan op de poef liggen, net of hij niet durfde zolang het vel er lag….

Ik krijg het blok niet weg, ook de tranen in mijn ogen niet, ik mis mijn kleine vriend zo. Ik weet dat het intens klinkt voor een huisdier, maar heb het gevoel nergens anders terecht te kunnen met mijn verdriet en wil het van me afschrijven, verwerken….