Geplaatst op Door lifeinwordspart2

Blok


Zo voel ik me momenteel, een blok op mijn borst, ogen die zwaar aanvoelen, mijne typische sprankel is minder aanwezig. Ik wil graag wegkruipen in mijn cocon en me laten overspoelen door mijn verdriet. Ik krijg de scherpe randen van het plotse overlijden van Martini niet weg. Ik mis hem enorm, alles in huis laat me aan hem denken, hij was ook altijd bij me in de buurt als ik thuis was.

Vrijdag zijn we zijn as gaan ophalen, ik die daar nooit van wilde weten, wilde hem toch graag weer thuis, heb aan mijn vriendin gevraagd een hobby keramiste om een urne te maken, weet nog niet op welke plaats ik ze ga zetten.

Ik mis de fysieke knuffel, dat hij me aankijkt en me lijkt te begrijpen :-),zijn gewoontes, zijn vraag naar aandacht, hoe zacht fluffy zijn pels was en zeker zijn buikje, ik weet dat ik stilaan als de crazy catlady begin te klinken.

Ik weet dat ik door een rouwproces moet, maar ons gezin voelt nu zo incompleet, er waren altijd 2 katjes met hun typische karaktertrekken, nu nog maar 1, ik ga steeds op zoek naar de 2de. Ook al is hij onvervangbaar en ga ik nooit meer dezelfde band hebben, toch zou ik zo naar het asiel rijden om een kat te adopteren, liefst een kitten. Laat de hobby geen voorstander zijn en ook te stressvol voor Royale.

Martini lag altijd op een schapenvel op de poef in het salon te slapen, het schapenvel was uiteraard niet meer zo proper, maar kon het niet wegdoen, tot afgelopen weekend, ik het toch over mijn hart kreeg om dat vieze vel te verwijderen en nu gaat Royale spontaan op de poef liggen, net of hij niet durfde zolang het vel er lag….

Ik krijg het blok niet weg, ook de tranen in mijn ogen niet, ik mis mijn kleine vriend zo. Ik weet dat het intens klinkt voor een huisdier, maar heb het gevoel nergens anders terecht te kunnen met mijn verdriet en wil het van me afschrijven, verwerken….

19 Reacties op “Blok”

  1. Rouwen mag, ook voor een huisdier. Dat is heel normaal. Ik herinner me nog heel goed het gemis toen we – kort na elkaar – onze twee poezen hebben moeten laten inslapen.
    Sterkte!

    Geliked door 1 persoon

  2. Ik ben mijn hond verloren in juni 2021 en ik heb daar heel lang van afgezien. Je kan een dier enorm graag zien, en zij jou ook. Ik denk niet dat er een dag sindsdien is voorbij gegaan dat ik niet aan haar gedacht heb. Als je andere kat altijd gewend was aan een metgezel zou ik toch een kitten erbij nemen. Het zal even wennen zijn maar dat verbetert. Je wederhelft zal er ook wel aan wennen;) Een van mijn favoriete podcasts had het onlangs over huisdieren verliezen: https://www.wnycstudios.org/podcasts/deathsexmoney/episodes/pet-loss-death-sex-money
    Sta jezelf toe om te rouwen en verdriet is prijs die we betalen voor liefde.

    Geliked door 1 persoon

  3. O, ik leef heel hard met je mee! Waarom zou het verdriet om een dier minder zijn dan bij het verlies van een mens. Het zal veel tijd vergen, om te verwerken. Het was een deel van je gezin, een maatje, een metgezel, en hoe troostend kan een aai over een zacht kattenvelletje zijn. Fijn dat hij terug thuis is, het kan mettertijd een troost zijn, nu doet het nog te veel pijn! Veel sterkte!

    Like

  5. Heb de podcast opgeslagen….Dank je! En ik weet dat ik mag rouwen en laat het verdriet zoveel mogelijk toe, maar ik voel ook dat ik het te vaak wegduw omdat ik hier niet op mijn werk kan zitten huilen, hoewel ik het stiekem doe.

    Like

  6. Ik leef met je mee. In de loop der jaren ben ik al wat lieve huisdieren verloren. Je gaat je ook zo hechten aan zo’n diertje, en het diertje aan jou. Je kunt gerust spreken van houden van. Het verdriet en de tranen mogen er zijn.

    Geliked door 1 persoon

  12. Ik heb tranen met tuiten gehuild toen Misty overleed.
    Mijn grote vriendin.
    Heel normaal.
    Mensen die zich heel makkelijk over de dood van een huisdier zetten, ik begrijp dat niet.
    Sterkte lieffie, kus!

    Geliked door 1 persoon

  13. Ik begrijp je gevoel erg goed. Moest iemand me 3 jaar geleden gezegd hebben dat ik mijn jack russell hondje Luca, mijn kindje zou noemen, ik had die een draai rond de oren verkocht en uitgelachen. Ik had toen nog het besef niet, wat het met je doet om voor een levend intelligent wezen te zorgen, dat alleen niet kan praten zoals wij mensen, maar wél alles perfect begrijpt. Het is een gezinslid verliezen én da’s rouwen 😦

    Moest ik in jouw schoenen staan, ik zou de urn (er van uitgaande de dat je in je slaapkamer een schouw hebt ) die op de schouw zetten, kan jij er naar kijken en heb je altijd het gevoel dat ie nog bij je is. I know, melig, maar je begrijpt me wel 😉

    Geliked door 1 persoon

  14. Het is enorm rouwen, hij was een beetje een therapie kat, kwam er naar mama was overleden en hij bood op zoveel momenten troost. Ook al heb ik geen schouw, hij gaat een mooie plek krijgen, ik ga dat voelen als ik de urne vastheb….

    Geliked door 1 persoon

  18. Ik versta u volledig he, vijftien jaar na de dood van onze hond kan ik het nog hebben dat ik bij papa thuis door het poortje binnen wandel en denk: rap dichtdoen, want Luna kan er ieder moment aan komen stormen. En dan altijd dat steekje als ze niet verschijnt.
    Veel liefs!

    Like

Plaats een reactie

Ontwerp een vergelijkbare site met WordPress.com
Aan de slag