De huidige situatie

Elk jaar is het tijd voor een groot onderhoud, tandarts, gynaecoloog, dermatoloog en toch maar eens een keertje bloed laten trekken voor nazicht.  Meestal maak ik daar in het begin van het jaar tijd voor, zo ook voor mijn mammografie en echo die ik elk jaar laat maken, niet voor mijn plezier, maar omdat het een genetisch cadeau is van de generatie vrouwen in onze familie langs mama’s kant.  Toen ik in april op consult ging bij gynaecoloog gaf ze de raad  om toch een MRI te laten maken aangezien mijn leeftijd ( OMG, schrijf ik dit echt) we weer een trapje hoger stonden op de risicoladder.  Voor alle ladies hier, vanaf 45+ kom je hormonaal in een nieuw stadium en starten de veranderingen in je lichaam, je kan niet geloven hoe blij ik was dit nieuws te vernemen, want we weten allemaal wat het volgende is, de menopauze en als ik mijn oudere vriendinnen mag geloven is dit geen pretje, maar ik wijk af.

De gynaecoloog gaf me een voorschrift voor een bijkomende MRI, toen ik belde voor een afspraak kon ik pas 5 juli terecht, aangezien het geen dringend onderzoek was.  Toen de dag daar was, ging ik zonder zorgen op de tafel liggen.  Toen het vreselijke geluid weer tot stilstand kwam werd ik van de tafel geholpen en kreeg ik de boodschap me naar de afdeling medische beeldvorming te begeven voor nog een bijkomende mammografie en echografie, toen sloeg mijn hart over en wist ik, dit is niet goed.  De radioloog bevestigde mijn angst toen de echo rood, groen en geel kleurde en hij op een plek bleef meten, die plek was in januari 1.3cm nu 2.6cm  Hij nam rustig de tijd alles uit te leggen.  Mijn borsten bevatten veel klierweefsel, dat weet ik al een tijdje, ik weet ook dat dit voor vrouwen hier gaan we weer van boven de 40 uitzonderlijk is, hoe ouder hoe meer vetweefsel in je borsten.  Een aantal van die klieren zijn in mijn linkerborst samen geklit, er is namelijk ook niet veel ruimte 🙂 aangezien ik niet op de eerste rij stond toen men de borsten uitdeelden.  Maar wat de radioloog zorgen baarde was dat de buitenkant dik was en dat het toch beter was om een biopsie te laten uitvoeren.  De resultaten werden doorgestuurd naar mijn dokter, die me afgelopen maandag al belde dat ze na het bekijken van de beelden en het bijhorende verslag van de radioloog toch een aantal bijkomende onderzoeken wil laten uitvoeren en een biopsie na die onderzoeken ook wat de andere kisten betreft.

Volgende week maandag 23/7 staan die onderzoeken op de planning en mag ik een afspraak maken  in de borstkliniek bij andere arts die ze me heeft toegewezen omdat mijn arts niet gespecialiseerd is om dit op juiste manier te behandelen.

Momenteel probeer ik de rollercoaster in me te bedwingen.  Er is nog geen diagnose, maar dat het als een zwaard boven mijn hoofd hangt, daar ben ik me heel bewust van.  Ziek worden is gewoon geen optie, we gaan de strijd aan met opgeheven hoofd, net zoals alle onderzoeken en behandelingen en ik zal zorgen dat ik in topconditie ben fysiek en mentaal om dit aan te gaan.

Wordt vervolgd….

 

De wereld aan je voeten

De zoon werd afgelopen lente 18, dan denk je dat je het ergste uit de pubertijd gehad hebt.  Het tegendeel bleek waar te zijn.  Hier is de strijd weer open en is het constant grenzen aftasten en waant hij dat het middelpunt van de aarde door zijn lichaam loopt.  Een houding waar ik gigantisch allergisch voor ben.

Ik en zijn papa ( wij zijn al geen koppel meer sinds 2006, maar proberen alles samen in goede banen te leiden voor de zoon) zorgden ervoor dat hij zijn voorlopig rijbewijs haalde (  een rib uit mijn lijf :-)) maar ik kocht hiermee ook een stuk vrijheid, dacht ik :-).  Mijn taxibedrijf zou sluiten, tot de ene boete na de andere in de bus vielen en we van vrienden hoorden dat ze hem hadden gezien met “vriendjes” in de auto, iets wat verboden is met een voorlopig rijbewijs, enkel passagiers die minstens 8 jaar in het bezit zijn van een rijbewijs worden toegelaten.  Op zijn minst gezegd totaal onverantwoord gedrag.  De auto wordt  voor een maand in de garage opgeborgen en het openbaar vervoer brengt hem weer overal naartoe.  Hoe kan je toch zo al je kansen, mogelijkheden weggooien.  Ik weiger om weer mijn bordje van taxi op te hangen, er staat ook nog een fiets te blinken in de garage.

Dan hebben we het nog niet over het feit dat hij vindt dat afspraken er zijn om aan zijn laars te lappen.  Hij vindt dat een smsje sturen dat hij bij iemand blijft slapen om middernacht voldoende is, maar zo werkt het niet.  Een uur afspreken en dan meer dan een uur later thuiskomen, oké hij had wel een bericht gestuurd dat hij later thuis zou zijn.  Uitgaan, wil hij tot ’s morgens vroeg, het liefst met de eerste bus weer naar huis, mijn moederhart kan dit niet aan.  Of me midden in de nacht uit bed bellen om hem te komen halen, stomdronken en nu hoor ik jullie denken, hij had tenminste het verstand om je te bellen, hij had beter het verstand gehad om minder te drinken :-).

Zijn telefoon is aan zijn hand geplakt, gelukkig want dat zorgt ervoor dat het gat dat hij in zijn hand heeft niet nog groter kan worden :-).  Hij werkt hard, dat geef ik toe maar hij geeft het sneller uit dan hij kan verdienen, zeker met de boetes die hij moest betalen.   De nutteloze uitgaves van junkfood en snoep en te dure schoenen ( 160 euro, ik kreeg bijna hartaanval, dat geef ik nog niet uit aan mezelf).

Dit maakt dat de strijd hier weer aan het woeden is, dat ik grenzen moet verleggen en hij ook, zodat ze in een aanvaardbare afstand liggen.

Gelukkig vertrekt hij straks voor 10 dagen op voetbalstage naar Zweden, gaat het bonuszoontje ( juist ja, mijn lief heeft ook een puberzoon, die zich midden in de pubertijd  bevindt) naar zijn mama en ga ik met het lief een aantal dagen op stapvakantie, even bijtanken en weer tot onszelf komen.  Kijk daar zoooooo naar uit!

Schrijven

Schrijven, ik ontdekte die passie  in 2006, schreef al blogs vol en gooide ze ook weer in de vuilbak.  Ik schuilde lang achter de naam van mijn blog, gooide dan het masker af.  Dit blog zal weer anoniem gebeuren.  Schuilnamen, zodat ik niemand kwets, maar ik wel de vrijheid heb om mijn hart te luchten en alles van me af te schrijven.

Ik mis dat, ik ben nu eenmaal een denker en perfectionist, schrijven plaats alles weer in een perspectief en reacties belichten soms kanten die ik door emotie niet meer kan zien.

En emoties gaan er volgen.  Wij ( ik en mijn partner) hebben een huis gekocht dat we grondig gaan verbouwen, deze controlefreak maakt al een achterwaartse salto.  En ik heb het nieuws gekregen dat er slecht weefsel zit in mijn linkerborst, nog meer emotie en tal van onderzoeken en verhalen.  Genoeg stuff om over te schrijven.  Voeg daarbij nog een zoon die sinds hij 18 werd, denkt dat hij alles mag en ik constant weer de strijd van de grenzen moet aangaan en een full time baan die mijn perfectionisme nog in overdrive laat gaan.

Alles zal overgoten worden met een vleugje drama en knipoog.  Dus welkom op mijn nieuwe blog, waar ik nog een beetje mijn weg moet zoeken naar lay-out, maar waar vooral de verhalen voor zich gaan moeten spreken.

The Journey Begins

Thanks for joining me!

Good company in a journey makes the way seem shorter. — Izaak Walton